Narodowy instytut dziedzictwa

Objęty ochroną obszar Puszczy Białowieskiej, stanowiący ścisły rezerwat przyrody, podzielony obecnie granicą państwową łącznie obejmuje 141,885 ha. Tereny te pozostają w stanie naturalnym w stopniu niespotykanym w europejskiej strefie lasów umiarkowanych. Większość drzewostanu nigdy nie była odnawiana przez człowieka. Użytkowanie puszczy, regulowane królewskim prawem własności, ograniczało się do polowań, bartnictwa, wypasu, a niewielkie ilości drewna pozyskiwano jedynie w formie posuszu i wiatrołomów.

Drzewostan puszczy reprezentuje wszystkie typy lasów niżowych. Występują one w zbiorowiskach leśnych i zaroślowych pozostających w ścisłym związku z glebami. Są to: grądy, olsy, łęgi, bory mieszane, bór sosnowy, bór bagienny, mszar sosnowy. Stare drzewa liściaste sięgają wysokości 40 metrów, a świerki – nawet 50 metrów. Średnice pni kilkusetletnich dębów przekraczają 2 metry.

Zachowane w stanie naturalnym ekosystemy, duża ilość martwego drewna, cieki wodne i obszary bagienne umożliwiły przetrwanie pierwotnym gatunkom roślin, grzybów i zwierząt. Największym i najciekawszym zwierzęciem jest żubr, dla którego puszcza białowieska stała się głównym ośrodkiem restytucyjnym.

Współczesna historia ochrony puszczy sięga 1921 roku, w którym utworzono w niej rezerwat ścisły, przekształcony w 1937 roku w Białowieski Park Narodowy. Jest to najstarszy park tego typu w Polsce i jeden z pierwszych w Europie.

Wpis na podstawie kryterium IX i X.

Pliki do pobrania:
mapa.pdf
decyzja o renominacji wpisu na Liście światowego dziedzictwa.pdf
orzeczenie wyjątkowej uniwersalnej wartości  - wersja angielska.pdf
orzeczenie wyjątkowej uniwersalnej wartości - wersja polska.pdf